“Als laatstejaars student in de kinesitherapie (met specialisatie pediatrie hebben we de mogelijkheid om 10 weken een buitenlandse stage te doen. Ik twijfelde geen moment en vertrok op 10 februari naar Wasi Esperanza.
Ik word er direct ingegooid want ’s middags wordt gevierd dat er een verdieping af is van het nieuwe gebouw, meteen een goede manier voor de eerste kennismaking met het centrum.
De eerste week is wel echt zwaar. Al de nieuwe input: de cultuur, de patiënten, de collega’s,het Spaans,... Geleidelijk aan begint dit natuurlijk wel te wennen. Het helpt dan ook dat ik gemakkelijk word opgenomen in Wasi want dit is niet ‘gewoon’ een revalidatiecentrum maar echt een familie. ’S Middags genieten we dan ook samen van Ana’s heerlijke kookkunsten en was er altijd wel een gezellige babbel (waar ik in mijn beperkt Spaans wel niet altijd in mee was).
Wat ik in het begin heel raar vond, is dat veel kinderen hier geen diagnose hebben. Ouders komen hier vaak aankloppen omdat ze van het centrum hebben gehoord, maar 
zonder ooit naar een dokter te zijn geweest. Vaak moet je als kinesist dus mee nadenken over diagnoses, wat ik heel interessant vind. Dan wordt het ‘grote syndromenboek’ bovengehaald en het internet uitgepluisd. Het centrum is multidisciplinair wat er ook voor zorgt dat de kinderen op verschillende vlakken (psychologie, educatie, gezondheid, …) verder geholpen worden.
Ik had het wel vaak moeilijk als ik vergeleek met wat ze in België voor deze kinderen zouden doen: Operaties, orthesen, rolstoelen, korsetten, … In Wasi doen ze wat ze
kunnen. Oude rolstoelen en prothesen worden hier aan de kinderen aangepast en uitgeleend voor gebruik. Maar operaties zijn hier vaak te duur en ook moet de reis naar Lima hiervoor worden gemaakt. Vaak spookt het toch door mijn hoofd hoe sommige complicaties vermeden hadden kunnen worden.
Op 16 maart mocht ik mee op huisbezoeken naar San Miguel en dat heeft mijn ogen nog meer geopend. Hier zag ik pas echt de armoede van de patiënten. Veel gezinnen wonen ook heel afgelegen en dan is het wel logisch dat sommige ouders zo onwetend zijn over geneeskunde en gezondheid. Patiënten komen soms dan ook een heel eind (over onverharde wegen) om toch dat ene uur therapie te krijgen.
Ik heb hier heel veel bijgeleerd, zowel op professioneel vlak als op sociaal vlak. Een revalidatiecentrum als Wasi Esperanza is hier geen luxe, maar een noodzakelijkheid. Al is het al alleen om de kinderen in contact te brengen met een dokter of ouders meer bij te leren tijdens de workshops die op vrijdagmiddag plaatsvinden. Ik heb er heel hard van genoten om met de kinderen en collega’s hier te werken en ga het heel hard missen, maar wie weet kom ik nog weleens terug.”