Op 12 augustus vond in en rond Bornem de 47ste editie van de Dodentocht plaats en uiteraard stond Tumbador ook dit jaar aan de startmijn. Tineke, mama van Els Bouden (ex-kiné in Peru) en al voor de derde keer op de Dodentocht was erbij van begin tot einde... Een sfeerverslag...
Met negen zijn ze, 9 moedige (zotte?) mensen die 100 km gaan stappen ten voordele van Tumbador. Sommigen al een jaar aan het voorbereiden, anderen een maand geleden beslist om deel te nemen en één koppel pas eergisteren ingeschreven. Dat koppel is erg sportief, staat scherp en kan het tempo van 6 km per uur aanhouden van begin tot einde.
Wat gebeurt er zoal tussen 21 uur, vrijdag 12 augustus en 21 uur, zaterdag 13 augustus? Truitje aan voor de nacht of uit als de zon opkomt; even zitten en wisselen van sokken. ‘Oei wat zien die voeten er slecht uit’, denkt een begeleider bij het zien van gerimpelde voeten met wit, loszittend vel tussen de tenen. Een kop koffie rond 5 uur ’s morgens doet deugd als je het meest eenzame, saaie stuk, zonder ambiance (ondanks passages bij brouwerijen Duvel en Palm) , bijna achter de rug hebt. Tanden poetsen, een kattenwasje, dromen van een ‘echt’ toilet en toch maar tussen de maïs duiken als krampen zeggen ‘nu moet het’. Stukje fruit eten of toch maar zo’n verleidelijke chocoladereep, watervoorraad aanvullen. Powernap doen op de achterbank van de auto.
Een halfuurtje en dan weer voort, links, rechts, links, rechts... Berichtjes krijgen van en sturen naar vrienden en familie; muziek luisteren met 140 beats per minuut om 5 km per uur te kunnen blijven stappen. En omdat dat allemaal met die slimme telefoon moet, heb je uiteraard een externe batterij in je basisuitrusting. Waar staat die man met de hamer? Zijn er stappers die hem niet tegenkomen? Staat hij er al rond 40 km of pas na 75 km?
Blaren aan de hielen, de voetzolen, tussen de tenen; netelroos op de onderbenen; moe, doodmoe, gewoon op; stramme spieren die met moeite nog links, rechts, links, rechts uitvoeren. Een wazige blik, een holle kop die alleen maar denkt ‘is het nog ver?’ of die helemaal niet meer kan denken. En dan na enkele uren over de dijk te hebben gestapt (=gestrompeld voor sommigen) zijn daar de bordjes nog 5, nog 4, nog 3, nog 2, nog 1 kilometer. Er is muziek, er staan juichende mensen achter dranghekken, er is applaus, gejoel; nog één bocht naar rechts en daar is de tent, de eindstreep: je hebt het gehaald, 100 km.
‘Nooit meer’, denk je, zeg je, maar vaak begint het in het volgende voorjaar toch weer te kriebelen. Bedankt stappers: dankzij jullie behaalt Tumbador 9 medailles in Bornem. En nog belangrijker voor onze vzw: juliie sponsors zorgen voor ondertussen al meer dan 2000 euro die we goed zullen gebruiken voor onze projecten in Guatemala en Peru. Afspraak op vrijdag 11 augustus 2017 in Bornem? Als stapper voor Tumbador of begeleider (ihb kinesist), iedereen welkom!