Zoals aangekondigd in de vorige Telegram trok er vorige maand een delegatie van drie personen naar het revalidatiecentrum in Ayacucho en het centrum in San Miguel. Twee weken lang voerden ze er inspirerende gesprekken, zowel met het personeel ter plaatse als met lokale organisaties die een link hebben met personen met een handicap. Met al die informatie gaat de Zuid-werkgroep de komende tijd aan de slag. De volgende maanden zullen we hierover verder verslag uitbrengen, maar nu al iets over de Oudervergadering in Ayacucho
Woensdag 19 september, 16u., de oudervergadering staat op de agenda. De ouders van de patiënten uit het revalidatiecentrum worden drie à vier keer per jaar bijeengeroepen in de lokalen van Kuskanchik. Deze keer staat als belangrijkste agendapunt de verkiezing van de nieuwe raad van bestuur aangekondigd.
De opkomst onder de ouders is groot: een dertigtal en papa’s. Allemaal hebben ze één ding gemeen: het zijn ouders van een kind met een handicap dat op revalidatie komt in het centrum van Kuskanchik.
Perci, de coördinator van het revalidatiecentrum, leidt de vergadering en start met enkele algemene informatieve punten. De aanwezigen zijn echter te passief naar zijn zin en hij roept de hulp in van Milagros, de stagiair-sociaal assistente. Ze tovert enkele gymnastiekoefeningen uit haar hoed: allemaal even rechtstaan, elkaars schouders masseren, een paar stappen naar voor en naar achteren…het levert ludieke foto’s op, nog versterkt door de aanwezigheid van die enkele reuze-Belgen die ertussen staan. Maar het werkt, de groep is wakker.
De verkiezing gaat van start. Wie wordt de volgende raad van bestuur? Niemand stelt zichzelf voor, men stelt elkaar voor. Vervolgens wordt er met handopsteking beslist of er een meerderheid is om deze persoon tot voorzitter, penningmeester of iets anders te benoemen. In hun enthousiasme vergeten de ouders achteraf soms te vragen of de verkozene zelf akkoord gaat met haar of zijn verkiezing. Maar het lukt, een zestal afgevaardigden wordt verkozen.
De kersverse raad van bestuur wordt meteen opgevorderd voor een officieel fotomoment. Elke verkozene dankt haar kiezers en stelt zichzelf even kort voor in zijn nieuwe functie. Eén voor één klinken ze zeer geëngageerd. Enkelen verwijzen in hun toespraak uitdrukkelijk naar hun motivatie: “Wij doen het toch allemaal voor onze kinderen, nietwaar?”.
Na de verkiezing loopt de algemene vergadering op zijn einde. In de uitlopers van de vergadering gaat er nog één hand omhoog. De mama richt een uitgebreid dankwoord aan Maarten, de Belgische vrijwilliger van het afgelopen jaar en daarnaast ook aan Tumbador zelf. Anderen knikken instemmend of voegen zelf een eigen dankwoordje toe. Wat ons plezier doet: Tumbador vzw doet goed werk, zo blijkt uit hun getuigenissen.
Enkele dagen later komen twee ouders opnieuw naar het centrum en overhandigen ons een cadeau. De oudervergadering heeft geld samengelegd voor een zilveren schaal en een artisanaal geweven doek, “voor op het bureau van Tumbador in België”. We kunnen het niet over ons hart krijgen om te zeggen dat er geen fysiek bureau van Tumbador in België bestaat…. Dat neemt echter niet weg dat de twee cadeaus een ereplaats krijgen. U kunt ze voortaan bewonderen op elke Tumbadorbenefiet. Samen met de foto van de raad van bestuur van de oudervergadering die ernaast zal prijken. Een dankjewel van de ouders aan elk van jullie!