Begin januari vertrok Anaïs Haverbeke naar Ayacucho, Peru, om er een jaar als kinesiste te werken in ons revalidatiecentrum Wasi Esperanza. Enkele weken na haar aankomst deelde ze haar eerste indrukken:
“Op 2 januari ben ik aangekomen in Lima, de avond nadien nam ik de nachtbus richting Ayacucho. Mijn eerste week stond vooral in het teken van administratie en het op orde brengen van protocollen. Ik leerde het team en de werkomgeving kennen en ik maakte de opstart van de eerste evaluaties en therapieën mee.
Ik begin me stilaan meer op mijn plek te voelen. Toch blijf ik vooral observeren en neem ik veel tijd om te reflecteren. Ik geef mezelf drie maanden om me volledig op mijn gemak te voelen, zowel qua werk als met de taal. Het is niet evident om volledig ondergedompeld te worden in het Spaans.
Ik ben heel dankbaar dat ik hier mag zijn. Het geeft me de kans om steviger in mijn schoenen te staan en mijn kennis over pathologieën en therapieën in de pediatrie uit te breiden. Daarnaast zou ik me graag verdiepen in de ontwikkeling van steunzolen voor het centrum. Misschien kan dat zelfs een extra financiële instroom opleveren als er lokaal mensen voor worden opgeleid en er voldoende middelen beschikbaar zijn. Zo kan dit op lange termijn ook zonder mijn aanwezigheid blijven bestaan.”
2 maanden later lijkt Anaïs echt haar draai te hebben gevonden, zo lezen we in een volgend verslagje…
“De afgelopen twee maanden is er veel veranderd. Ik denk vaak na over het leven en waar ik naartoe wil. Maar één ding weet ik zeker: ik ben ontzettend dankbaar dat ik hier mag zijn. Het werk is uitdagend en juist dat drijft me om me te verdiepen en steeds bij te leren. Gelukkig staan mijn twee kiné-collega’s altijd klaar om mijn twijfels te bespreken — zo waardevol!
Het team hier werkt ontzettend professioneel samen: coördinator, maatschappelijk werker, verpleegkundige, kinesisten, psychologen, boekhouder, klusjesvrouw — iedereen draagt zijn steentje bij. Tijdens huisbezoeken leren we de thuissituatie van de patiënt begrijpen zodat we een echt holistische aanpak kunnen bieden. En die wekelijkse multidisciplinaire vergadering op vrijdag? Die helpt enorm om vanuit verschillende perspectieven te kijken en de patiënt en zijn omgeving beter te begrijpen.
Al blijf ik de ‘gringa’, het gevoel van ‘buitenstaander zijn’ wordt steeds minder. De balans tussen werk en privé wordt beter, al blijft het confronterend om jezelf recht in de ogen te kijken. Elk weekend ontdek ik nieuwe plekken in Peru. Dit land blijft me verbazen. Die bergen… ze blijven me roepen.”