Voor diegenen die het zich nog herinneren: afgelopen zomer trokken we voor twee weken met vijf Sint Jozef collega’s richting Ayacucho om ons steentje bij te dragen in project Kuskanchik. Terug thuis speelden we snel met het idee om voor een langere periode terug te keren… En ja… snel werd de knoop doorgehakt en nu zitten we hier met z’n twee terug! Ondertussen is er nu één week gepasseerd. Bij onze aankomst werden we goed ontvangen door Tumbador-kine Emilie. De eerste dagen hebben we wat kunnen acclimatiseren en konden we meegenieten van het Peruviaanse carnaval. Leuk om zien en horen, de ene parade na de andere! De kinderen bekogelen elkaar, en ons, met waterballonnen en vervolgens zijn er madammekes die je dan bedelven onder het talkpoeder, van een ontvangst gesproken!
Donderdag en vrijdag hebben we meegedraaid in het project hier in Ayacucho, zowel in de Albergue (dagopvangcentrum) als in het revalidatiecentrum. Het voelt al verbazend vertrouwd aan met de kinderen. Een aantal nieuwe kids, maar ook veel bekende gezichten. Zo ook Christobel, een jongen van 12 jaar die we deze zomer al eens op huisbezoek zagen, en die nu net in de Albergue gestart is. Het eten geven verliep bij hem niet zo vlot en dus gingen we al meteen aan de slag om zijn voedingssituatie te verbeteren. Aanpassing van de zithouding en van de consistentie van het eten had het gewenste effect! Jammer genoeg heeft de blender ondertussen zijn geest gegeven. Bij deze daarom een warme oproep voor een 2de hands staafmixer (Dit E-mail adres wordt beschermd tegen spambots. U moet JavaScript geactiveerd hebben om het te kunnen zien.). Gedurende de komende vijf maanden dat we hier nog gaan vertoeven, zouden we onze ervaringen willen overdragen aan het personeel hier. Anderzijds zal het ook voor ons een hele leerschool zijn!

Het kookteam van onze jaarlijkse benefiet verklapt jullie nog snel voor het nieuwe jaar aanbreekt een van zijn succesrecepten. Misschien wel iets voor een van de komende feestdiners?

17 november, Kalmthout, 24 enthousiaste muziekquizploegen, tal van helpers, een enthousiaste presentator, een geconcentreerde jury, een mooie prijzentafel... Alle elementen zijn aanwezig om er een geslaagde 7de muziekquiz van te maken. En dat werd het ook! De reacties waren heel positief, met blije gezichten als resultaat en een mooie opbrengst van 1263 euro.

20 oktober was het moment voor de jaarlijkse radiomarathon in San Rafael. Na een drukke week van voorbereidingen was ook deze morgen iedereen weer vroeg uit de veren. De collectebussen die ieder jaar worden gebruikt waren van nieuwe foto’s voorzien en het gevulde dagprogramma kon van start gaan.

’s Morgens was er een defilé waardoor er flink wat mensen op straat te vinden waren. Hier werd natuurlijk flink gebruik van gemaakt door met de collectebussen rond te gaan. Er waren drie artiesten uit de hoofdstad uitgenodigd. Zij hebben hun eigen circus-show en zijn naar San Rafael gekomen om het project te steunen en met hun acts geld in te zamelen.

Na een verblijf van 1 jaar als vrijwillige kinesiste in Ayacucho en na een terugkeer van twee weken in september, trekt Emilie begin december terug Peru-waarts. Deze keer verblijft ze er drie maanden, tot eind februari. Ze zal overkoepelend werken zowel voor het project in San Miguel als dat in Ayacucho.
Zij draagt er verder zorg voor de kiemen die gezaaid zijn in september tijdens het bezoek van onze delegatie aan Peru. Verschillende initiatieven die toen zijn opgestart verdienen extra aandacht. En door een kracht ter plaatse verloopt de communicatie eens zo snel.

Delegatie Tumbador vzw trok naar Peru:
Zoals aangekondigd in de vorige Telegram trok er in september een delegatie van drie personen naar het revalidatiecentrum in Ayacucho en het centrum in San Miguel. Twee weken lang voerden ze er inspirerende gesprekken, zowel met het personeel ter plaatse als met lokale organisaties die een link hebben met personen met een handicap. Met al die informatie gaat de Zuid-werkgroep de komende tijd aan de slag.
De volgende maanden zullen we hierover verder verslag uitbrengen, maar nu al iets over de soms “uitdagende” manier om bij patiënten te geraken. Patiënten die niet op eigen kracht in het revalidatiecentrum geraken worden per mototaxi opgehaald. Indien nodig neemt Tumbador de kosten op zich. Anders wordt er al eens in natura betaald: een ritje voor een zak appelsienen!

Op onze Meet & Greet hadden we het er al over: af en toe heb je als organisatie tegenslag. Midden november zou er een ontmoeting plaatsvinden tussen enkele kinderen met een handicap, hun ouders en personeel van onze projecten Ayacucho en San Miguel. Ze zaten alle 18 samen in een busje dat helaas onderweg naar San Miguel een ongeval had. De eerste dagen na het ongeval was het moeilijk een volledig beeld te hebben, maar al snel bleek dat er niemand zwaargewond of overleden was.

Tot op vandaag hebben enkele ouders en personeelsleden nog kwetsuren die nog verder moeten genezen. De kinderen hebben wonder boven wonder niets. Al bij al valt de eindbalans nog mee. Dit had veel erger kunnen zijn. Het centrum zelf is natuurlijk niet op volle toeren kunnen blijven draaien, maar is ondertussen weer operationeel. Vanuit België hebben we alvast morele steun gegeven en een noodfonds ter beschikking gesteld, onder meer ook om de tijd te overbruggen tussen alle betalingen en de (eventuele) tussenkomst van de verzekering. Onze projectcoördinator en vrijwilliger ter plaatse hebben allebei een fantastische rol gespeeld om de ganse nasleep in goede banen te leiden, en we bedanken hen daarvoor van harte. We wensen iedereen nog sterkte voor het verder herstel!

In het Lindner Hotel vlakbij het Antwerpse Centraal Station (www.lindner.de) brachten we op 25 november onze sympathisanten en medewerkers samen voor onze Meet & Greet. Na het voormiddaggedeelte, waarin alle werkgroepen kort hun realisaties van 2012 voorstelden en hun plannen voor de volgende jaren, was het tijd voor de brunch.

Zoals aangekondigd in de vorige Telegram trok er vorige maand een delegatie van drie personen naar het revalidatiecentrum in Ayacucho en het centrum in San Miguel. Twee weken lang voerden ze er inspirerende gesprekken, zowel met het personeel ter plaatse als met lokale organisaties die een link hebben met personen met een handicap. Met al die informatie gaat de Zuid-werkgroep de komende tijd aan de slag. De volgende maanden zullen we hierover verder verslag uitbrengen, maar nu al iets over de Oudervergadering in Ayacucho

Woensdag 19 september, 16u., de oudervergadering staat op de agenda. De ouders van de patiënten uit het revalidatiecentrum worden drie à vier keer per jaar bijeengeroepen in de lokalen van Kuskanchik. Deze keer staat als belangrijkste agendapunt de verkiezing van de nieuwe raad van bestuur aangekondigd.
De opkomst onder de ouders is groot: een dertigtal en papa’s. Allemaal hebben ze één ding gemeen: het zijn ouders van een kind met een handicap dat op revalidatie komt in het centrum van Kuskanchik.

Perci, de coördinator van het revalidatiecentrum, leidt de vergadering en start met enkele algemene informatieve punten. De aanwezigen zijn echter te passief naar zijn zin en hij roept de hulp in van Milagros, de stagiair-sociaal assistente. Ze tovert enkele gymnastiekoefeningen uit haar hoed: allemaal even rechtstaan, elkaars schouders masseren, een paar stappen naar voor en naar achteren…het levert ludieke foto’s op, nog versterkt door de aanwezigheid van die enkele reuze-Belgen die ertussen staan. Maar het werkt, de groep is wakker.

De verkiezing gaat van start. Wie wordt de volgende raad van bestuur? Niemand stelt zichzelf voor, men stelt elkaar voor. Vervolgens wordt er met handopsteking beslist of er een meerderheid is om deze persoon tot voorzitter, penningmeester of iets anders te benoemen. In hun enthousiasme vergeten de ouders achteraf soms te vragen of de verkozene zelf akkoord gaat met haar of zijn verkiezing. Maar het lukt, een zestal afgevaardigden wordt verkozen.
De kersverse raad van bestuur wordt meteen opgevorderd voor een officieel fotomoment. Elke verkozene dankt haar kiezers en stelt zichzelf even kort voor in zijn nieuwe functie. Eén voor één klinken ze zeer geëngageerd. Enkelen verwijzen in hun toespraak uitdrukkelijk naar hun motivatie: “Wij doen het toch allemaal voor onze kinderen, nietwaar?”.

Na de verkiezing loopt de algemene vergadering op zijn einde. In de uitlopers van de vergadering gaat er nog één hand omhoog. De mama richt een uitgebreid dankwoord aan Maarten, de Belgische vrijwilliger van het afgelopen jaar en daarnaast ook aan Tumbador zelf. Anderen knikken instemmend of voegen zelf een eigen dankwoordje toe. Wat ons plezier doet: Tumbador vzw doet goed werk, zo blijkt uit hun getuigenissen.
Enkele dagen later komen twee ouders opnieuw naar het centrum en overhandigen ons een cadeau. De oudervergadering heeft geld samengelegd voor een zilveren schaal en een artisanaal geweven doek, “voor op het bureau van Tumbador in België”. We kunnen het niet over ons hart krijgen om te zeggen dat er geen fysiek bureau van Tumbador in België bestaat…. Dat neemt echter niet weg dat de twee cadeaus een ereplaats krijgen. U kunt ze voortaan bewonderen op elke Tumbadorbenefiet. Samen met de foto van de raad van bestuur van de oudervergadering die ernaast zal prijken. Een dankjewel van de ouders aan elk van jullie!

Agnes Leys, die ondertussen terug in België is, vertelt over het busje dat ze wekelijks moest nemen naar Chilcas om patiënten te behandelen.
Van week tot week zijn die ritjes met de combi van Señor Julio telkens weer een avontuur.
We waren vorige week pas vertrokken uit San Miguel, tussen 5 en 6 uur 's morgens, het is donker, koud en het regent. Plots breekt de uitlaatpijp af - een geval van twee à drie meter. Geen probleem: ook zonder uitlaatpijp kan de combi rijden. Maar vermits al de ramen dicht zijn wegens de koude wordt langzaam maar zeker de lucht in de combi verzadigd aan CO. We zijn de CO-vergiftiging nabij , dan maar alle ramen open en bibberen van de kou. We komen wel heelhuids en levend aan in Chilcas. De terugrit verloopt in dezelfde omstandigheden, we zetten ons zoveel mogelijk vooraan, daar is de lucht nog min of meer van kwaliteit, zuivere berglucht!
Af en toe heeft de combi ook andere problemen. Nadat we al verdachte geurtjes opgemerkt hadden, stopt onze auto aan een miniwaterval en gooit de chauffeur handenvol water op de remmen. Daarna rijden we vol vertrouwen verder door berg en dal - de vraag is met of zonder remmen. Bij het volgende dorpje zijn we meer dan een halfuur gestopt, we waren die dag de enige passagiers. De chauffeur was spoorloos verdwenen, na ongeveer een halfuur was ons geduld op en hebben we eventjes met de claxon gespeeld. Het resultaat was positief, vijf minuten later waren we weer onderweg. Geduld is een mooie deugd!
Enkele weken later dachten we dat hetzelfde scenario zich herhaalde. Ditmaal zat de combi barstensvol, aan een klein riviertje gekomen stopte de chauffeur, stapte uit. Nee, ditmaal waren het niet de remblokken maar wel "la cabeza" van de chauffeur, hij gooide handenvol water over zijn hoofd tot zijn haar kletsnat was, en... daar gaan we weer. Er is echt niks aan de hand, beter een koude douche dan in slaap vallen achter het stuur. En zo kwamen we ook dit keer veilig aan in San Miguel.