Zoals aangekondigd in de vorige Telegram trok er vorige maand een delegatie van drie personen naar het revalidatiecentrum in Ayacucho en het centrum in San Miguel. Twee weken lang voerden ze er inspirerende gesprekken, zowel met het personeel ter plaatse als met lokale organisaties die een link hebben met personen met een handicap. Met al die informatie gaat de Zuid-werkgroep de komende tijd aan de slag. De volgende maanden zullen we hierover verder verslag uitbrengen, maar nu al iets over de Oudervergadering in Ayacucho

Woensdag 19 september, 16u., de oudervergadering staat op de agenda. De ouders van de patiënten uit het revalidatiecentrum worden drie à vier keer per jaar bijeengeroepen in de lokalen van Kuskanchik. Deze keer staat als belangrijkste agendapunt de verkiezing van de nieuwe raad van bestuur aangekondigd.
De opkomst onder de ouders is groot: een dertigtal en papa’s. Allemaal hebben ze één ding gemeen: het zijn ouders van een kind met een handicap dat op revalidatie komt in het centrum van Kuskanchik.

Perci, de coördinator van het revalidatiecentrum, leidt de vergadering en start met enkele algemene informatieve punten. De aanwezigen zijn echter te passief naar zijn zin en hij roept de hulp in van Milagros, de stagiair-sociaal assistente. Ze tovert enkele gymnastiekoefeningen uit haar hoed: allemaal even rechtstaan, elkaars schouders masseren, een paar stappen naar voor en naar achteren…het levert ludieke foto’s op, nog versterkt door de aanwezigheid van die enkele reuze-Belgen die ertussen staan. Maar het werkt, de groep is wakker.

De verkiezing gaat van start. Wie wordt de volgende raad van bestuur? Niemand stelt zichzelf voor, men stelt elkaar voor. Vervolgens wordt er met handopsteking beslist of er een meerderheid is om deze persoon tot voorzitter, penningmeester of iets anders te benoemen. In hun enthousiasme vergeten de ouders achteraf soms te vragen of de verkozene zelf akkoord gaat met haar of zijn verkiezing. Maar het lukt, een zestal afgevaardigden wordt verkozen.
De kersverse raad van bestuur wordt meteen opgevorderd voor een officieel fotomoment. Elke verkozene dankt haar kiezers en stelt zichzelf even kort voor in zijn nieuwe functie. Eén voor één klinken ze zeer geëngageerd. Enkelen verwijzen in hun toespraak uitdrukkelijk naar hun motivatie: “Wij doen het toch allemaal voor onze kinderen, nietwaar?”.

Na de verkiezing loopt de algemene vergadering op zijn einde. In de uitlopers van de vergadering gaat er nog één hand omhoog. De mama richt een uitgebreid dankwoord aan Maarten, de Belgische vrijwilliger van het afgelopen jaar en daarnaast ook aan Tumbador zelf. Anderen knikken instemmend of voegen zelf een eigen dankwoordje toe. Wat ons plezier doet: Tumbador vzw doet goed werk, zo blijkt uit hun getuigenissen.
Enkele dagen later komen twee ouders opnieuw naar het centrum en overhandigen ons een cadeau. De oudervergadering heeft geld samengelegd voor een zilveren schaal en een artisanaal geweven doek, “voor op het bureau van Tumbador in België”. We kunnen het niet over ons hart krijgen om te zeggen dat er geen fysiek bureau van Tumbador in België bestaat…. Dat neemt echter niet weg dat de twee cadeaus een ereplaats krijgen. U kunt ze voortaan bewonderen op elke Tumbadorbenefiet. Samen met de foto van de raad van bestuur van de oudervergadering die ernaast zal prijken. Een dankjewel van de ouders aan elk van jullie!

Agnes Leys, die ondertussen terug in België is, vertelt over het busje dat ze wekelijks moest nemen naar Chilcas om patiënten te behandelen.
Van week tot week zijn die ritjes met de combi van Señor Julio telkens weer een avontuur.
We waren vorige week pas vertrokken uit San Miguel, tussen 5 en 6 uur 's morgens, het is donker, koud en het regent. Plots breekt de uitlaatpijp af - een geval van twee à drie meter. Geen probleem: ook zonder uitlaatpijp kan de combi rijden. Maar vermits al de ramen dicht zijn wegens de koude wordt langzaam maar zeker de lucht in de combi verzadigd aan CO. We zijn de CO-vergiftiging nabij , dan maar alle ramen open en bibberen van de kou. We komen wel heelhuids en levend aan in Chilcas. De terugrit verloopt in dezelfde omstandigheden, we zetten ons zoveel mogelijk vooraan, daar is de lucht nog min of meer van kwaliteit, zuivere berglucht!
Af en toe heeft de combi ook andere problemen. Nadat we al verdachte geurtjes opgemerkt hadden, stopt onze auto aan een miniwaterval en gooit de chauffeur handenvol water op de remmen. Daarna rijden we vol vertrouwen verder door berg en dal - de vraag is met of zonder remmen. Bij het volgende dorpje zijn we meer dan een halfuur gestopt, we waren die dag de enige passagiers. De chauffeur was spoorloos verdwenen, na ongeveer een halfuur was ons geduld op en hebben we eventjes met de claxon gespeeld. Het resultaat was positief, vijf minuten later waren we weer onderweg. Geduld is een mooie deugd!
Enkele weken later dachten we dat hetzelfde scenario zich herhaalde. Ditmaal zat de combi barstensvol, aan een klein riviertje gekomen stopte de chauffeur, stapte uit. Nee, ditmaal waren het niet de remblokken maar wel "la cabeza" van de chauffeur, hij gooide handenvol water over zijn hoofd tot zijn haar kletsnat was, en... daar gaan we weer. Er is echt niks aan de hand, beter een koude douche dan in slaap vallen achter het stuur. En zo kwamen we ook dit keer veilig aan in San Miguel.

In San Rafael gaat alles zijn gangetje. De afsluiting van het schooljaar komt eraan en ook de voorbereidingen van de jaarlijkse radiomarathon draaien op volle toeren. Op 20 oktober zal ‘Los Angeles Gissel’ tijdens de jaarlijkse feestweek weer even in de spotlights staan en hopelijk komt ook dit jaar weer heel wat geld voor het project in het laatje!
De dag van de familie werd gevierd bij de zwembaden in de buurt van het centrum. Ouders, broers, zussen en grootouders waren uitgenodigd om spelletjes te komen spelen en gezellig samen te zijn. En in Guatemala natuurlijk geen feest zonder lekker eten dus was er eveneens voor een heerlijke maaltijd gezorgd!
Op 1 oktober was het dan de dag van het kind. Op die dag worden alle kinderen altijd even extra in de bloemetjes gezet. Dus ook kinderen met een beperking. Met cadeautjes, piñatas en pastel werd deze dag een groot succes!
In het centrum gaat het ondertussen erg goed: het aantal kinderen blijft groeien. En het centrum dat eerst bestond uit één grote ruimte is nu opgedeeld in verscheidene lokalen. Er wordt inmiddels naast onderwijs en kiné ook logopedie en ergotherapie gegeven. Daarnaast is er een psychologe aanwezig die ook het nodige werk verricht. Momenteel komen er zo’n 105 kindjes wekelijks het centrum bezoeken. Vergaderingen met de ouders, die iedere 3 maand plaats vinden kosten dan ook de enige organisatie om iedereen samen in een geschikte ruimte te krijgen. Het centrum begint bijna uit z’n voegen te barsten….

Graag brengen we onze sympathisanten en medewerkers een keer per jaar samen voor een gezellig samenzijn en dit jaar gaat onze Meet&Greet door op 25 november. En dat in het Lindner Hotel & City Lounge vlakbij het Antwerpse Centraal Station (www.lindner.de ). Deze locatie wordt ons gratis ter beschikking gesteld, waar we uiteraard heel blij mee zijn. Je mag je verwachten aan een heerlijke lunch en een van onze teruggekeerde vrijwilligers zal komen vertellen over “het leven zoals het is... aan de slag voor Tumbador vzw in Latijns-Amerika”. Ook met alle vragen, suggesties, ideeën kan je terecht, maar bovenal is het de bedoeling om gezellig samen te zijn. Nog heel even geduld, de uitnodiging volgt heel binnenkort!
Binnenkort volgt nog een uitnodiging en inschrijvingsstrookje, maar de agenda vrijhouden is nu al de boodschap!