Bij het leren van een vreemde taal biedt het ‘beleven’ van de taal altijd een meerwaarde: we kregen de kans even mee te kijken door de bril van Els en Aline in Peru, ¡y todo en español por supuesto!

Voor onze cursisten Spaans was het erg verrijkend te zien hoe “ver” een taal je kan brengen, en te voelen hoe je bruggen kan slaan over lands- en cultuurgrenzen heen. Els lichtte de werking van Tumbador toe en deelde haar eigen ervaringen als vrijwilliger in Peru met ons. Verhelderend. De getuigenis van Aline, die bij ons Spaans kwam leren om daarna als vrijwillig kinesitherapeut aan de slag te gaan in Ayacucho, was hartverwarmend en inspirerend.

We hebben Tumbador van harte gesteund en beseffen dat alle hulp in Ayacucho welkom is én goed besteed wordt. Respect voor al die mensen die zich belangeloos inzetten voor het goede doel, vanuit België en in Peru: elk radertje in het systeem speelt zijn rol…

Laten we de hoop en moed niet verliezen: onze jongeren –en minder jongeren– hebben een groter en guller hart dan we soms wel denken… Hoedje af…

Met 480 waren ze! De leerlingen van lagere school Groenendaal die op sponsortocht vertrokken ten voordele van het project Tumbador.

Het werd echter geen gewone sponsortocht; ze kregen immers een serieus rugzakje mee! In dat rugzakje bevonden zich allerlei middelen waarmee ze een of meerdere leerlingen van hun stapgroepje voor een tijdje “een handicap moesten bezorgen.”

Op die manier verliep de tocht een poosje blind of met een gespalkt been; werden ze doof gemaakt met een koptelefoon of stom met een sjaal voor de mond en zelfs armloos met de armen in de mouwen van de jas geknoopt. Zo werd het inzamelen van geld voor het project gekoppeld aan het lichamelijk ondervinden van een beperktheid.

De leerlingen voelden aan den lijve wat het betekende om –zij het voor even maar- op die manier te moeten functioneren en dat dat best moeilijk was. Het vergrootte het inlevingvermogen met de kinderen die ze op de foto’s hadden gezien. De verantwoordelijken van Tumbador waren immers enkele weken voor de tocht naar school gekomen om uitleg te geven over hun project. De foto’s en materialen die ze bijhadden en de aangepaste taal waarin de informatie verstrekt werd, spraken de kinderen zodanig aan dat ze gemotiveerd aan de geldinzamelactie begonnen. De vlag in de gang, de foto’s aan het prikbord en de infostandjes in de refter herinnerden hen er dagelijks aan hoe goed ze het zelf hadden in vergelijking met de kinderen waarvoor ze spaarden. Er werden koekjes gebakken en verkocht, er werd een sober ontbijt georganiseerd en er werd gestapt voor het goede doel.

De leerlingen waren dan ook trots dat ze op het einde van het project een cheque van 2890 euro konden overhandigen terwijl ze samen het slotlied ten voordele van het project zongen.