Ze lieten hun vertrouwde omgeving voor een jaar achter. Weg uit hun comfortzone en stapten een vreemde wereld binnen. Een nieuwe taal, een nieuwe cultuur, vele ontmoetingen, goede intenties, vermoedelijk af en toe wat teleurstellingen, ervaringen, verwondering, verbazing, …
Hoe zij -vrijwilligers uit alle provincies van Vlaanderen- dit ervaren hebben, lees je hier verder.
Op welke verwezenlijking ben je het meeste trots?
"Wat me het meeste zal bijblijven van mijn jaar in Wasi is dat ik er de kans kreeg om groepstherapie op te starten... En het enthousiasme van mijn collega's dat hiermee gepaard ging, ze stonden steeds klaar om nieuwe dingen bij te leren"
Wat heb je opgestoken tijdens je jaar als vrijwilliger in Peru?
"Wat ik heb bijgeleerd tijdens mijn jaar in Wasi: geduld hebben en Spaans spreken ;-) "
Noem een moment of activiteit dat je het meest zal bijblijven.
"Eén van de meest memorabele momenten was voor mij de week dat we samenwerkten met de dokters en paramedici van Mission USA. We werkten toen meer dan 50 uur in 1 week om samen al onze patiënten te kunnen evalueren. Dit was voor ons in Wasi Esperanza een enorm leerrijke week. Ook voor de ouders was de komst van Mission USA een grote meerwaarde."
Hoe gaat het met onze oud-vrijwilligers?
Over de jaren heen vertrokken heel wat jonge therapeuten naar Peru en Guatemala om mee te werken in onze projecten. Hun inzet maakt altijd een groot verschil voor kinderen, families en lokale teams. Maar zo’n ervaring laat natuurlijk ook bij hén sporen na. We zochten enkelen oud-vrijwilligers opnieuw op en vroegen hoe het nu met hen gaat. Zo spraken we met kinesitherapeute Els Bouden, die jaren geleden voor Tumbador als vrijwilliger naar Ayacucho, Peru ging.
Wat doe je tegenwoordig?
“Al sinds 2012 werk ik met volwassenen die een niet-aangeboren neurologische aandoening hebben, zoals een beroerte, de ziekte van Parkinson of multiple sclerose. Neurologie is dus een rode draad gebleven in mijn werk. Alleen de doelgroep veranderde; in Peru werkte ik met kinderen, nu vooral met volwassenen.”
Waarom koos je destijds voor vrijwilligerswerk in Latijns-Amerika?
“Ik wilde na mijn studies niet meteen in het klassieke werkveld stappen. Eerst zocht ik een totaal andere ervaring, letterlijk aan de andere kant van de wereld. Een plek waar revalidatie met evenveel toewijding werd benaderd.”
Wat heb je daar geleerd, zowel professioneel als persoonlijk?
“Een jaar gaat razendsnel voorbij. Tegen dat je goed bent ingewerkt en wat geïntegreerd bent, zijn er al maanden verstreken. Die tijd heb je nodig om te ontdekken wat het project precies nodig heeft en hoe jij daaraan kunt bijdragen. Zelf heb ik me sterk ingezet voor sensibilisering. Zo gingen we bijvoorbeeld gewoon met de kinderen de straat op, terwijl een handicap daar vaak nog iets was dat verborgen bleef. Dat lijkt een klein gebaar, maar maakte een groot verschil. En de kinderen en hun families deden altijd met veel enthousiasme mee.”
Wat is je het meest bijgebleven van die periode?
“Hoeveel je kunt betekenen. Je staat versteld van de impact die je kunt hebben en van de verschillende rollen die je vervult. Er is ruimte om écht out-of-the-box te denken en om een team en een centrum mee te nemen in groter of anders te durven dromen en handelen.”
Zou je dit soort project aanraden aan studenten van nu?
“Ongetwijfeld! In de klassieke wereld van ontwikkelingssamenwerking bots je vaak op een spanningsveld: ofwel doe je oppervlakkig werk omdat je ervaring mist, ofwel moet je jarenlang wachten voor je echte verantwoordelijkheid krijgt. Bij Tumbador is dat anders. Als pas afgestudeerde therapeut kun je vanaf dag één een wezenlijk verschil maken binnen een goed functionerend project. Dat is echt uniek.”
Els’ verhaal laat zien hoe vrijwilligerswerk niet alleen levens verandert in Peru, maar ook een blijvende invloed heeft op je eigen pad. Haar enthousiasme werkt aanstekelijk en is een mooie uitnodiging voor iedereen die twijfelt: durf de sprong te wagen, want je krijgt er een onvergetelijke ervaring voor terug!